Blinde skateboarder Justin: “vallen hoort erbij”

Voor Justin Bishop betekende skateboarden echt alles. Op zijn tiende zag hij zijn buurjongen een stoepje op springen met zijn skateboard en Justin vond dat gelijk het coolste wat hij ooit had gezien. Wat zijn nieuwe passie ingewikkeld maakte was dat bij hem op zijn achtste al een zeldzame oogziekte was geconstateerd. Zijn zicht is de afgelopen jaren steeds verder achteruitgegaan, maar dat heeft hem nooit weerhouden om te blijven skateboarden. Met veel vallen en opstaan.

Op zijn twintigste was zijn zicht al zo ver achteruitgegaan dat hij zijn baantje bij een skateshop moest opzeggen en hij mocht ook niet meer autorijden. Toch bleef hij elke dag skaten, ondanks dat hij maar een vaag beeld had in de halfpipe. De gaten vulde hij in met zijn geheugen. Dat hield hij vijf jaar lang vol in wat hij zelf “een krankzinnige slag om nog alles uit je talent te halen, voor je je zicht helemaal kwijt raakt”.

Vier jaar niet op een skateboard

Op een avond toen hij 25 was zag hij zijn voeten niet meer. Op de weg terug naar huis liep hij ook tegen het hek van een basketbalveldje op. Het besef dat hij nu echt blind was, kwam hard binnen. “Ik had mezelf beloofd dat als ik mijn zich zou verliezen dat ik nooit zou stoppen met skateboarden. Die belofte brak ik. Het skateboarden kon niet meer”, vertelt hij in een korte documentaire van The New Yorker. Vier jaar stapte hij niet meer op zijn board, want hij wilde zichzelf ook niet emotioneel pijn doen. Hij was vooral bezig om in het dagelijks leven weer een weg te vinden.

Het vallen gemist

Toen een vriend in het skatepark vroeg of hij het nog steeds kon, zei Justin in eerste instantie dat hij klaar was met het skateboarden. Die vriend hield vol en daagde hem toch uit op een skateboard te stappen en van de ramp af te duiken. Justin deed het toch. “Het was het beste gevoel ooit”. Hij viel weliswaar, maar juist dat liet hem zowel lachen als huilen. “Ik miste het gewoon om te vallen. Het was vier jaar geleden dat ik was gevallen. Als je pijn hebt dan voel je dat je leeft.”

Hier zie je Justin in actie.

Levensles

Nog geen 24 uur later kocht hij een skateboard en voelde hij zich weer skateboarder. “Het maakt mij niet uit wat ik niet kan. Ik wilde het skateboarden gewoon nooit meer loslaten.” Ondertussen is hij professioneel skateboarder en probeert hij het blind-skateboarden verder te brengen. Zo leert hij nu ook jonge jongens hoe zij ondanks hun visuele beperking kunnen skateboarden. Zijn belangrijkste les: vallen hoort erbij. Dat is wat hem betreft ook een levensles. “Skateboarden heeft mij geleerd dat falen ook bij het leven hoort.”

De volledige documentaire (12 minuten) kun je bij The New Yorker zien.